Een zoveelste weerhaak…

Wie met het openbaar vervoer reist, zal ze wellicht nooit opmerken. Nochtans staan ze soms in rijen dik langs de kant van de weg: mannen, jong en oud die geduldig wachten op nieuwe klanten. Hun levensritme wordt bepaald door de snelheid waarmee truckchauffeurs hun goederen van punt A naar punt B brengen. Al is snelheid in India en zeker in het gebergte een relatief begrip. De zwaarbeladen en ongetwijfeld ook wel overladen tientonners kruipen vaak op het ritme van een escargot omhoog. Hun motor brult, jankt, vloekt, tiert en overstemt alle omgevingsgeluiden. Bij elke nieuwe krachtinspanning spuwen ze roetzwarte wolken uit hun longen. Telkens ze tergend traag langs me heenrijden, word ik gehuld in een rookgordijn van giftige dampen. Fietsen is gezond, zeggen ze dan…

Wanneer hun kilometerteller alweer is aangedikt met 500 kilometer zoeken de truckchauffeurs de mannen langs de kant van de weg op. Ze staan soms in slagorde opgesteld, als waren het soldaten, klaar om naar het front te vertrekken. Al sluit hun plunje dan weer meer aan bij die van kompels en bestaat hun gevechtsuitrusting uit een metalen emmer met pistoolslang. Ze leven bij de gratie van de truckchauffeurs die willekeurig bepalen waar ze halt houden om  vervolgens beroep te doen op de aangeboden diensten van de oliesmerende mannen.

Ik hou ook halt, niet om mijn ketting te laten insmeren, maar omdat ik heel even wil binnendringen in hun leefwereld. Ik heb geluk, want de jongeman, genaamd Ian, spreekt opvallend goed Engels en vindt het best fijn om een babbel te slaan. Al acht jaar doet hij dit werk, zes dagen in de week. Net als zoveel jongens van zijn generatie was hij voorbestemd om mee te helpen in het huishouden. Op twaalfjarige leeftijd ruilde hij de schoolbanken in voor het echte leven en trad hij in de voetsporen van zijn vader van wie hij de knepen van het vak leerde. Vijf jaar geleden moest hij als oudste zoon uit het gezin van zes kinderen ook de vaderrol overnemen, nadat zijn vader aan een slepende ziekte overleed. De Engelse taal heeft hij geleerd als autodidact via boeken en door het luisteren naar de radio. Hij was graag langer naar school geweest, maar hij had pech geboren te worden op de verkeerde plaats. Hij heeft er zich mee verzoend, zo lijkt het toch.

Heel even onderbreekt hij het gesprek. Een vrachtwagen heeft zich vlak voor hem geparkeerd. Zijn eerste klant van de dag. Een kwartier lang kruipt hij met de behendigheid van een acrobaat onder de vrachtwagen, zijn zware emmer met pistoolslang achter zich aanzeulend. Met arendsogen speurt hij naar alle mogelijke verbindingsassen, richt zijn pistool in de diverse holtes en spuit vervolgens dikke klonters vet in de openingen. Het overtollige smeersel vangt hij vakkundig met zijn wijsvinger terug op om het vervolgens op de rand van het deksel van zijn emmer uit te strijken. Het gestolde oliesmeer is kostbaar, zuinig omspringen is de boodschap. Gemiddeld wordt er per smeerbeurt een halve kilo oliesmeer verbruikt. De kostprijs per smeerbeurt ligt vast: 150 roepies. Eén derde wordt als loon aangerekend of omgerekend 0,60 euro. Gemiddeld heeft hij tien klanten per dag, wat hem een dagloon oplevert van 6 euro of ongeveer 150 euro per maand. In India ligt een leefbaar maandloon tussen de 250 en 300 euro. Soms heeft hij een topdag en ziet hij zijn dagloon verdubbelen. Zijn werkdag start om 7u ’s morgens en eindigt twaalf uur later.

Hij droomt ervan om ooit op een andere manier zijn kost te verdienen, maar voorlopig blijft het bij dromen. Hij is de enige echte kostwinner in huis. Zolang hij geen alternatieve en betere job heeft gevonden, heeft hij geen andere keuze dan dit werk uit te voeren. De concurrentie is groot, want eenieder probeert een graantje mee te pikken. De voorbije vijf jaar is het vrachtverkeer toegenomen, maar tezelfdertijd is ook het aantal mannen die dit werk verrichten haast verdubbeld. Gelukkig wordt er niet onder de prijs gewerkt en beschouwen ze elkaar onderling niet als concurrenten. Net wanneer ik een aantal foto’s maak, stopt er opnieuw een vrachtwagen. Hij aarzelt even. ‘Ga maar’, zeg ik. Jouw broodwinning is belangrijker dan deze souvenirfoto’s, denk ik. Hij schudt me nog snel de hand en spurt vervolgens naar zijn nieuwe klant. Het ijzer smeden terwijl het heet is. Als ik wat later voorbij fiets, wuift hij me nog even na. ‘Nice to meet you and safe journey!’. De kortstondige ontmoeting heeft een zoveelste weerhaak achtergelaten op mijn zwerversziel…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *