Dankbaar…
Waarvoor kan ik nu dankbaar zijn vandaag? Het is een vraag die vele mensen zich stellen voor ze de dag definitief afsluiten. Het is een moment van zelfreflectie net voor het slapen gaan. Nog heel even achteruitblikken om vervolgens met een goed gevoel de dag in te ruilen voor de nacht.
Ik doe het ook wel eens, de voorbije 24 uur als een film laten afspelen. Beelden van de voorbije dag flitsen dan opnieuw doorheen mijn hoofd. Veelal zijn het contouren van gezichten die meteen ook een bepaalde sfeer oproepen of situaties die me te beurt vielen. Er zijn dagen die voorbij kabbelen zonder noemenswaardige gebeurtenissen. De dagindeling op reis mag dan wel totaal afwijken van een doordeweekse werkdag, toch is niet elke dag even sensationeel te noemen. Zeker wanneer je je per fiets verplaatst worden de soms lange fietsdagen ingekleurd door relatief kleine faits divers.
Vandaag waren het er een handvol. Van de onfortuinlijke bestuurder van een kleine bestelwagen die (gelukkig zonder veel erg) van de weg afreed tot een groep schoolkinderen die uitbundig zwaaiden toen ik voorbij fietste. Of de man die me spontaan een fles water gaf toen hij voorbij reed met zijn wagen. Of de boer die zittend op zijn ossenkar fier als een eerste communicant naar de lens van mijn camera keek. Het zijn allemaal tafereeltjes die de dag op één of andere manier hebben vorm gegeven.
Maar de mooiste ontmoeting was die bij de start van de dag. Een ontmoeting die me meteen opmonterde en de ellendige dag van gisteren deed vergeten. Het contact duurde nauwelijks anderhalve minuut, maar het was zo intens, zo puur dat ik er nu nog van nageniet. Ik had me net voor een zoveelste maal vastgereden in het mulle zand van de nieuw aan te leggen weg, toen ik de typische Birmaanse begroeting hoorde: ‘Mingalaba!’. Op een steenworp van mij vandaan stonden twee goedlachse dames. Zonder enige schroom haalde de jongste haar mobiele telefoon uit en blikte me in. De omgekeerde wereld, dacht ik. Eerst keek ze wat verlegen, niet goed wetende hoe ik zou reageren op haar verrassingsaanval. Ik vond het best wel grappig en liet het ook blijken door een bevestigende knipoog toe te werpen. Het ijs was meteen gebroken en prompt maakte ze nog een foto, maar deze keer met haar vriendin naast me. Ik vond ze best wel schattig, met hun Vietnamese hoed. Ook ik haalde mijn camera boven om hen te digitaliseren. Ze gekscheerden als tienermeisjes en toverden hun mooiste glimlach tevoorschijn. Een zalig moment. Zelfs na het afscheid hoorde ik hen vijftig meter verderop nog schaterlachen.
Dat oprecht gevoel van geluk, van tevredenheid vond ik zo overweldigend dat het me moed gaf om de zware dagetappe aan te vangen. Hun lach was een klein gebaar, maar voelde op dat moment zo kostbaar aan dat ik het zonder meer als het dankbaarste moment van de dag kan beschouwen. Indirect hebben zij ervoor gezorgd dat ik de vooropgestelde eindmeet heb gehaald en het levert hen dan ook met recht en rede een plaatsje op in deze ‘picture of the day’ rubriek.
Add a Comment