Zonsopgang met een te hoog selfie-gehalte…

Het wonder geschiedt elke ochtend opnieuw of toch als de weergoden gunstig gezind zijn. Ook ’s avonds herhaalt het tafereel zich, maar dan in neerwaartse beweging. Foto’s van de opkomende en ondergaande zon worden dagelijks massaal gepost op diverse sociale media. Wij hebben een zwak voor dit natuurfenomeen en zoeken dan ook droomlocaties op om toch maar een glimp van dit natuurlijk schouwspel op te vangen. Eén van die plekken is de vulkaan Kelimutu.

Met een hoogte van net geen 1700 meter is de vulkaan gemakkelijk toegankelijk voor eenieder die over enige conditie beschikt. Wie nog voor dag en dauw de beklimming aanvangt, wordt dubbel en dik beloond. Enerzijds kom je oog in oog te staan met de drie kratermeren die door mineralen elk een andere kleur hebben en anderzijds krijg je bovenaan de top een indrukwekkend uitzicht van de omgeving.

Ik ben duidelijk niet de enige die dit hoogtepunt van Flores met eigen ogen wil aanschouwen. Rond vijf uur in de ochtend sta ik samen met een honderdtal andere vroege vogels verkleumd te wachten op het ultieme moment, op het ogenblik dat het witte zonlicht zich verstrooit tot een mengeling van alle kleuren. De setting met de schilderachtige kratermeren draagt bij tot het adembenemend spektakel. De kleuren van de meren veranderen af en toe en zouden het gevolg zijn van de aanwezige gassen en mineralen. De lokale bewoners hechten een grote waarde aan de vulkaan en bijhorende meren. Zo zouden de meren de rustplaatsen zijn van de zielen van overleden familieleden.

Wanneer iets over zes in de ochtend de zon schoorvoetend aan de horizon verschijnt, is het digitaal geklik alomtegenwoordig. Het lijkt wel alsof de zon paradeert op een catwalk dat kreunt onder het geflits van tientallen fotografen. Al snel blijkt de zon niet de hoofdact te zijn, maar de toeristen die de meest idiote selfie-poses aannemen. Wat bezielt een mens toch om zichzelf steeds weer opnieuw te vereeuwigen met één of andere locatie? Ik kan er maar niet aan wennen, aan dat selfie-gedrag. Het werpt een smet op de beleving van een zonsopgang zoals bij de vulkaan Kelimutu. Soms heb ik heimwee naar de tijd van de analoge fotografie, naar de tijd waar het gefotografeerde onderwerp geen ondergeschikte rol kreeg toebedeeld. Zonsopgangen en –ondergangen zijn nog altijd even betoverend als vroeger, maar de karavaan toeristen die dwepen met een te hoog portretgehalte verzieken de sereniteit. De tijd voor het digitale tijdperk, ik mis het soms…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *