Blue fire…

Sommige zaken in het leven moet je een tweede kans geven, een herkansing in de hoop dat datgene wat mis liep toch nog in ere kan hersteld worden. Ook op reis probeer ik die gedachte na te streven. Zo gebeurt het wel eens dat een eerste confrontatie met een grootstad me zo tegenvalt, dat ik haar vol misprijzen de rug toekeer. De ervaring heeft echter geleerd dat schoonheid zich niet zomaar prijs geeft. Je moet soms eens bepaalde vooroordelen los durven te laten om toenadering te krijgen, om onderdeel te worden van een groter geheel. Soms gebeurt het wel eens dat je echt wel de nodige inspanningen levert om de schoonheid te ontdekken, maar dat externe factoren het verhinderen. Dan kan je twee dingen doen: erin berusten en uit je gedachten bannen of de tijd de tijd geven en een tweede poging ondernemen.  

Ondanks het feit dat ik reeds een tijdje in Bali vertoef en een slordige 180 km verwijderd ben van de Kawah Ijen vulkaan (gelegen in het uiterste oosten van Java), besluit ik om toch de lange terugweg te wagen. Toen ik een goeie twee weken geleden de vulkaan beklom, sloeg het weer eenmaal bovenaan de top volledig om. Mist, regen en donkere wolken hielden de vulkaan in zijn greep. De weergoden waren niet van plan om bakzeil te halen en dus zat er niks ander op dan onverrichter zake terug te keren.

Deze keer heb ik meer geluk. Bij het invallen van de nacht tekent er zich een magistrale sterrenhemel af. De voorbode van een mooi zonsopgang en een zonnige ochtend. Door de gunstige weersomstandigheden is de krater van de vulkaan opengesteld voor het publiek. Na een fikse beklimming via een goed begaanbaar pad bereik ik het zogenaamde ‘Blue Fire’ viewpoint. In de verte zie ik een vage blauwe schijn, maar het is pas bij het afdalen in de krater dat ik het natuurwonder in al zijn glorie kan aanschouwen.

Het natuurlijk fenomeen ‘blauw vuur’ is slechts op twee plaatsen in de wereld waar te nemen, meer bepaald in IJsland en Java. De blauwe gloed ontstaat door de hitte van de krater in combinatie met zwavel. Een verschijnsel dat alleen voor zonsopgang kan worden waargenomen. Ik zet mijn gasmasker op en daal verder af. Verstikkende zwaveldampen waaien me tegemoet.  Een kwartier later sta ik oog in oog met een ongekend natuurspektakel: dansende blauwe vlammen die uit de grond opstijgen. Vanop enige afstand, enerzijds omwille van de giftige zwavelstoffen en anderzijds om veiligheidsredenen kijk ik toe naar die azuurblauwe schoonheid. Het wonder van moeder aarde doet me heel even vergeten dat er een donkere kant schuil gaat achter dit blauwe licht: het leven van de zwaveldragers. Maar dat is voor de volgende ‘picture of the day’.

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *