Armoede versus gezondheid
Het ritme is vaak bepalend voor de ontmoetingen onderweg. Misschien precies daarom dat ik me zo graag per fiets verplaats. Vanop de fiets glijdt de wereld langzaam aan me voorbij en kan ik anticiperen op datgene wat mijn pad kruist. Ook mijn gezichtsveld werkt bevorderend om de omgeving met al mijn zintuigen op te snuiven. Het fietsritme correspondeert op één of andere manier met de dagelijkse handelingen: niet te snel en net niet te traag. Een ideale balans dat het leven in evenwicht houdt. Verplaatsend op een scooter ga ik onvermijdelijk een ander soort ritme hanteren omdat de eigen kracht van voortbewegen er totaal is verdwenen. Dat is jammer, want op die manier mis ik het opmerkingsvermogen dat ik wel ervaar vanop de fiets.
De ontmoeting met dit Laotiaans gezin of althans een deel ervan, is puur toeval. Op een gegeven ogenblik rammelt, door het slechte wegdek, niet alleen ik als berijder van mijn scooter, maar evenzo ook mijn bagage. Een noodzakelijke stop is onvermijdelijk. Terwijl ik mijn bagage terug vastgesp op de bagagedrager valt mijn oog op een moeder met haar twee piepjonge dochters. Zij zitten wat beschut tegen de zon onder het gewelf van hun houten paalwoning. Ik moet twee keer toekijken om mij de ware toedracht van het tafereel eigen te maken. Hallucineer ik nu of zie ik werkelijk wat zich voor mijn ogen afspeelt? Ik haal intuïtief mijn camera boven en begeef me in hun richting. Warempel, terwijl de moeder het ene kind de borst geeft, geeft ze simultaan een waterpijp in bamboe door aan haar iets oudere dochter. Ik kan het haast niet geloven. Is dit de trend: van de moederborst naar de bamboe waterpijp? Mijn ongeloof wordt op gelach onthaald. De oudste dochter is nauwelijks vijf, hooguit zes jaar oud. Achter haar glazige blik schuilen grote pupillen. Is dit hun manier om de armoede heel even te vergeten?
Het is eigenlijk niet te vatten. In hele delen van de wereld en voornamelijk in het Westen worden miljoenen gespendeerd om het roken een halt toe te roepen. Sensibiliseringscampagnes en anti-rookwetten waarschuwen alle lagen van de bevolking voor de nefaste gevolgen van roken. Sinds kort gaan er ook meer en meer stemmen op om de e-sigaret aan banden te leggen. Het besef dat ziekten gelinkt aan roken de overheid handvol geld kost, is hier nog niet doorgedrongen. In Laos is er geen haan die kraait over het feit dat kinderen die nauwelijks de luiers ontgroeid zijn al aan de waterpijp zitten. Het rookgedrag zit ingebakken in de Laotiaanse cultuur. De klok terugdraaien wordt uiterst moeilijk. Heel wat mensen zijn animisten. Een slechte gezondheid wijten ze dan ook eerder aan de boze geesten dan aan het gebruik van tabak en opium. Traditie of niet, één ding staat vast: er is hier nog veel werk aan de winkel om mensen tot andere inzichten te brengen…
Add a Comment