Het begon met…
een doos. Niet zomaar een doos, maar een wel uitgekozen, één met de perfecte afmetingen, net gepast, niet te groot, niet te klein. Een doos om te vullen met zorgvuldig uitgekozen spullen, al had ik ze mogen afstippen van mijn verlanglijstje voor de Sint. Dingen die op één of andere manier verbonden waren met elkaar en met mij. Eenmaal de doos gevuld, plakte ik die af op een haast ceremoniële wijze, goed wetende dat ik in eigen persoon diezelfde doos terug zou uitpakken. De plaats van het gebeuren lag vast, de datum allesbehalve.
Ik herinner me de dag van de verzending als was het gisteren, vrijdag 18 januari 2019. Toen ik in het postkantoor van Bricksfield (de Indische wijk in de Maleisische hoofdstad Kuala Lumpur) mijn doos met fietsonderdelen aan de postbeambte overhandigde, had ik nooit kunnen denken dat dit het begin zou zijn van een bewogen reis. De opgestuurde fietsonderdelen (waaronder spatbord, stuur, stuurvork, …) dienden om de gebroken onderdelen van de bamboefiets (n.a.v. de spectaculaire val in Laos) te vervangen. Ik koos voor een verzending per boot. Iets milieuvriendelijker en een stuk goedkoper dan een express delivery. Er was geen haast bij, want ik had me voorgenomen om eerst een stukje van Indonesië te verkennen. Als geadresseerde noteerde ik de gegevens van the guesthouse in Pakse (Laos) waar ik enkele dagen na mijn valpartij had gelogeerd.
Begin april zocht ik via de meegekregen track & trace code (een cijfer- en lettercode waarmee je online kan zien waar je pakket zich bevindt) of de verzending was aangekomen. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat het pakket geweigerd was door iemand van the guesthouse in Pakse. Dat het vervolgens met telkens een tussenpoos van een week opnieuw was aangeboden geweest, maar wederom was geweigerd. Ik besloot vanuit Indonesië waar ik inmiddels met de fiets op verkenning was, contact op te nemen met het pension in Laos. Daar beweerde men tot mijn verbazing dat er nooit een pakket was aangeboden. Iets leek niet te kloppen, zoveel was duidelijk. Ik drong aan om eens rondvraag te doen onder het personeel van the guesthouse. Enkele dagen later belde ik hen terug. Deze keer had ik meteen de juiste persoon te pakken, de vrouw des huizes. Die vertelde me dat de doos effectief was aangeboden, maar dat de ontvangst was geweigerd omdat het pension inmiddels was opgedoekt.
De grote hamvraag was: ‘Waar was de doos dan wel?’. Een telefoonnummer van het postkantoor in Pakse vond ik nergens terug, ook niet op het wereldwijde web. Er zat niks anders op dan het hoofdkantoor van de Post in Vientiane (hoofdstad van Laos) te contacteren met de vraag of zij de doos konden lokaliseren. Het duurde ruim tien dagen toen er eindelijk een positief antwoord in mijn mailbox binnenrolde. De doos was gevonden en bevond zich (zoals ik vermoedde) in het postkantoor in Pakse. Echter, de doos zou eerstdaags teruggestuurd worden naar Maleisië. In de mail afkomstig van het hoofdkantoor werd me aangespoord om telefonisch contact op te nemen met het postkantoor in Pakse. Het kostte me evenwel hemel en aarde om een postbeambte aan de lijn te krijgen die een beetje Engels machtig was.
Ondertussen had ik zelf al geanticipeerd en contact opgenomen met een hotel in Pakse met de vraag of ik daar een pakket kon laten afleveren. Ik beloofde (als een vorm van wederdienst) daar minstens twee nachten te overnachten. De deal was rond, dacht ik. Maar dat was buiten de waard gerekend van de postbeambte. Hij deelde me mee dat een pakket slechts 3x wordt aangediend. Daarna wordt het teruggestuurd naar de plaats van herkomst, in mijn geval, Maleisië. Alleen als er vandaag iemand het pakket kon ophalen, zou de terugverzendingsprocedure worden stopgezet. Ik nam wederom contact op met het hotel in Pakse met de vraag of iemand het pakket uiterlijk vandaag nog kon ophalen en bewaren tot aan mijn komst, ergens in de maand september.
En zo geschiedde… Bij aankomst in het hotel in Pakse kreeg ik meteen de doos overhandigd, precies 9 maanden na de verzenddatum. Als een dolgelukkig kind heb ik de doos geopend en me minuten lang vergaapt naar alle fietsonderdelen alsof het spiksplinternieuw speelgoed betrof. Het knutselen, sleutelen en repareren kan beginnen… De hervatting van het solar bamboe avontuur is nu echt wel in zicht…
Add a Comment