Een keerpunt…

De innerlijke wil mag nog zo sterk zijn, tegen de kracht van de natuur is er geen mens opgewassen. Ondanks mijn gemotoriseerd voertuig slaag ik er niet in om door te dringen tot het uiterlijke, diepe oosten van Laos. Op de kaart bekeken, ben ik nauwelijks een steenworp verwijderd van de grens met Vietnam, de regio waar zich de meeste etnische dorpjes bevinden. Door de overvloedige regenval van de voorbije dagen en weken zijn de toegangswegen herschapen tot rivieren waar geen doorkomen aan is. Meermaals moet ik tientallen kilometers terugrijden, zoekend naar een alternatieve doorgang. Daarenboven ziet het pad dat vaak nauwelijks 3 meter breed is, eruit als een grillig kunstwerk. Diepe groeven gevormd door oude bandensporen lopen kriskras over elkaar heen. De regen heeft de smalle geulen verder uitgehold. Ik moet al mijn zintuigen aanwenden om ze te ontwijken. Geraak ik er toch met mijn achterwiel in verstrikt, dan kost het me al moeite van de wereld om er terug uit te geraken. Tot overmaat van ramp nemen de hellingsgraden van sommige grindpaden een loopje met de werkelijkheid. 16 tot 20% vormen al langer geen uitzondering meer. Mijn scootertje is niet geschikt voor dit soort terrein.

De benzinemeter hou ik angstvallig in het oog, want tankstations zijn hier schaars in deze regio. Wanneer ik tegen valavond een toevallige passant voorbij rij, maant hij me aan om te stoppen. In zeer gebrekkig Engels vraagt hij waar mijn reis heengaat. Als ik mijn route aanwijs op mijn gps, fronst hij diep zijn wenkbrauwen en schudt in één beweging met zijn hoofd heen en weer. Uit zijn non-verbaal gedrag kan ik opmaken dat er verderop helemaal geen doorkomen aan is. Met de onderkant van zijn handpalm tekent hij een denkbeeldige scheidinglijn tot net boven zijn navel. Als het waterpeil inderdaad zo hoog staat, dan maak ik geen schijn van kans. De vele reizen hebben me geleerd dat je de raad van een local nooit in de wind mag slaan en dat overmoed nooit wordt beloond. Er zit niks anders op dan nog maar eens rechtsomkeer te maken. Mijn expeditietocht lijkt meer en meer op een processie van Echternach. Het wordt stilaan tijd om een balans op te maken en knopen door te hakken…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *