Een onverwachte wending…

Dat de doortocht doorheen het bergachtige Noord-India een zware dobber ging worden, daar was ik me min of meer van bewust. Een aantal factoren boezemden me dan ook schrik in. In de eerste plaats de te overbruggen hoogtemeters. Op zich schrikken bergen en steile hellingen me niet zo snel af, eerder integendeel. Ik vind het zalig om mij al zwoegend en zwetend de hoogte in te stuwen, omdat de zware inspanningen steevast beloond worden met prachtige panoramische vergezichten. Deze keer lagen de kaarten net iets anders. Mijn logge solarfiets was niet bepaald het meest wendbare vervoersmiddel om de vele hellingen te lijf te gaan. Het is echt op zulke momenten dat je je toch serieus vragen gaat stellen over de voordelen van zo’n zonnefiets. Niet alleen is het gewicht mijn grootste vijand, ook de wispelturigheid van het weer in de bergen speelt zelden in mijn voordeel. Regen en mist leveren nu eenmaal geen rendement op als je een stel zonnepanelen achter je aanzeult. Een tweede niet te onderschatten factor is de staat van de weg. Al sinds enkele jaren prijken Nepal en Oekraïne bovenaan mijn lijstje van landen met de slechtste (fiets)wegen, maar sinds kort heb ik er ook India aan toegevoegd. Onwaarschijnlijk bedroevend hoe op sommige plaatsen de wegen erbij liggen. Dat dit vroeg of laat zijn tol ging eisen, stond haast als een paal boven water.

Op een goeie 120 km voor de relatief grote stad Shillong voelde ik duidelijk aan dat er iets grondig mis was met de fiets. Bij de geringste afdaling begon de trailer gevaarlijk te zwalpen, alsof ik een lekke band had. Ik stelde vast dat bij het inschakelen van de remfunctie in de elektrische motor het achterwiel zich een paar centimeter verplaatste waardoor het tegen het fietskader begon te schuren. Herhaalde malen zette ik het achterwiel in de juiste positie en fixeerde ik opnieuw het wiel. Bij de geringste afdaling herhaalde het probleem zich. Pas na een haast analytisch onderzoek ontdekte ik de kern van het probleem. De dropout waaraan het wiel normaal is vast geankerd, was door de eenzijdige zware belasting van de trailer losgewrikt. Er zat een speling van minstens 5 centimeter op waardoor het hele achterwiel vooral bij de afdaling uit balans kwam te staan. Ik kon het probleem tijdelijk en provisoir oplossen door met spanriemen de hele handel te blokkeren. Eenmaal in Shillong aangekomen zocht ik een fietsenzaak op om het euvel grondig aan te pakken en met succes.

Iets minder succesvol en misschien ook een stuk zorgwekkender is de aanhoudende schouderpijn. Net voor de jaarwisseling begon ik last te krijgen van pijn aan mijn linker schouderblad. Aanvankelijk dacht ik dat een verkeerde slaaphouding aan de basis lag. Met pijnstillers kreeg ik het ongemak min of meer onder controle. Na twee weken begon de pijn zich ook steeds vaker overdag te manifesteren en ’s nachts werd mijn slaaprust steevast onderbroken door toenemende pijnscheuten. Omdat de pijn vooral ’s nachts haast ondragelijk werd en pijnstillers niet langer efficiënt waren, bracht ik tot tweemaal toe een bezoek aan een hospitaal. De behandeling in het privéziekenhuis leek aan te slaan, maar na drie dagen dook de pijn terug in alle hevigheid op. De nachten werden een ware nachtmerrie en fietsen werd mede door het chronisch slaaptekort een zeer zware opgave.

De uitzichtloosheid zette mijn reisplannen behoorlijk op zijn kop. Leek het me wel verstandig om verder te fietsen? Was mijn volgende bestemming, zijnde Bangladesh, wel een goeie keuze? De gezondheidszorg is er een stuk minder geëvolueerd dan in India. Was het überhaupt wel aangewezen om mijn reis verder te zetten? De overweging om vervroegd mijn reis definitief af te breken, speelde meermaals in mijn hoofd. Praktische bezwaren i.v.m. de solarfiets maakten het nog een stuk moeilijker om een klare kijk te krijgen op de hele situatie. Sinds gisteren lijkt er eindelijk een doorbraak in zicht. Diverse onderzoeken, scans en rx-foto’s hebben uitgewezen dat ik te kampen heb met een zogenaamde ‘frozen shoulder’. In mensentaal uitgedrukt heb ik een ontsteking binnenin het gewrichtskapsel, het bindweefsel dat om mijn schoudergewricht zit.

Normaal gaat een frozen shoulder meestal vanzelf over. Helaas is het een proces dat gemakkelijk maanden tot zelfs meer dan drie jaar kan aanslepen. Fysiotherapie kan het genezingsproces positief en voorspoedig laten verlopen. Ook rust is een belangrijke factor in het genezingsproces. In samenspraak met de behandelende arts zal ik eerstdaags een corticosteroide inspuiting laten toedienen. Enerzijds om de pijn weg te nemen en anderzijds om het me mogelijk te maken om de reis verder te zetten. Dat de fiets hierbij plaats zal moeten maken voor andere transportmiddelen lijkt haast onoverkomelijk. De komende dagen worden in ieder geval zeer cruciaal. Wordt vervolgd…

One Response

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *