Het coronavirus
Omdat onze Bhutaanse gids ons ging opwachten in de luchthaven van Guwahati in Noord-India, besloot ik om via de luchthaven van Kolkata een binnenlandse vlucht te nemen tot op de plaats van afspraak. De korte vlucht gaf me net voldoende tijd om de reisindrukken van de voorbij 40 dagen als een versnelde film te laten afspelen.
Mijn kennismaking met Bangladesh was op z’n zachtst uitgedrukt verrassend te noemen. Zo kon ik me, ondanks het hectische leven, best wel aarden in de overbevolkte hoofdstad Dhaka. Het contrast met het platteland was een verschil van dag en nacht en bracht me terug in balans. Vaak had ik het gevoel in een teletijdsmachine te stappen die me opnieuw de eenvoud van het leven liet zien. Ik ontmoette er mensen in eenheid verbonden met de natuur en die een rust van geluk uitstraalden die zo vaak ontbreekt bij onze Westerse mensen. Mijn visie over het straatarme Bangladesh heb ik inmiddels bijgestuurd. Natuurlijk is er veel armoede. Kan ook moeilijk anders als je met ruim 180 miljoen mensen opeengepakt zit op een lapje grond dat slechts vijf maal groter is dan België. Maar het is een land dat in beweging is. De economie groeit er zichtbaar en er wordt getimmerd aan een betere infrastructuur. Zo zijn de sanitaire voorzieningen er een stuk beter dan in buurland India en is men volop bezig om het wegennetwerk te asfalteren. Bangladesh kan ook terugblikken op een paal mijlpalen in de geschiedenis. Zo heeft het land wetenschappers voortgebracht die een revolutie hebben teweeggebracht in de behandeling van mensen met diarree en het microkrediet zag hier voor het eerst het levenslicht alvorens het de wereld veroverde. Het is ook het land dat al jaren zijn grenzen openstelt voor de Rohingya-vluchtelingen uit Myanmar die op de vlucht zijn voor geweld en onderdrukking. Bangladesh is een land vol uitdagingen met een bevolking die veerkrachtig gelooft in een betere toekomst. Op mijn manier heb ik mijn steentje bijgedragen door in in het kustplaatsje Cox’s Bazar, Samihaa, een weesmeisje van 14 te adopteren. De komende jaren zal ik haar studies financieel ondersteunen zodat ze een betere toekomst kan opbouwen in haar eigen land. De band met Bangladesh zal door die financiële adoptie de komende jaren alleen maar een stuk sterker worden. Een gedacht die me op zich al gelukkig maakt.
Aangekomen aan de luchthaven van Guwahati bleek mijn bagage achtergebleven in Kolkata. Blijkbaar had ik per abuis mijn powerbank in de grote bagage gestopt en had de luchtvaartmaatschappij daarom beslist om de bagage niet mee te nemen. Nogal een vreemde tactiek die men hanteert. De echte ontgoocheling volgde wat later toen ik de Bhutaanse gids ontmoette. Een paar uur voordien had hij telefoon gekregen van zijn werkgever met de melding dat het koninkrijk Bhutan deze ochtend de grenzen had afgesloten voor alle buitenlanders. Gisteren was een Amerikaanse toerist in Bhutan positief getest op het corona virus. Meteen nam de Bhutaanse koning een dwingende beslissing. Met onmiddellijke ingang werden alle grenzen hermetisch afgesloten voor alle toeristen en dat minstens voor een periode van twee weken. Het nieuws sloeg ook voor mijn reismaatje Nadine als een bom in. Dat het corona virus dat eind vorig jaar in China opdook ook mijn (onze) reisplannen zou dwarsbomen, was het laatste van mijn gedachten. Wordt vervolgd…
Add a Comment