Armoede, klevend aan de ziel van Bangladesh…
Ik ben op mijn lange fietstocht al meerdere malen geconfronteerd geweest met het weinig rooskleurige bestaan dat sommige mensen moeten lijden. Mensen die moeten knokken om de eindjes aan elkaar te knopen en er nooit in zullen slagen om uit die spiraal van armoede te geraken. In de hoofdstad Dhaka lijkt het wel of er meer zulke mensen rondlopen dan andere.
Dat er in een stad met 20 miljoen mensen een grote discrepantie bestaat tussen rijken en armen is onvermijdelijk. De puissant rijke Bengaal ga je evenwel niet zo snel in het centrum aantreffen, tenzij ze zich met hun chauffeur verplaatsen in hun geblindeerde jeep. Zij wonen doorgaans ook een stuk verwijderd van het centrum, ver weg van de kakofonische geluiden van de nimmer slapende metropool. De armen en extreem armen zie je daarentegen overal. Als ik hen bezig zie in hun biotoop van hard labeur dan moet ik vaak denken aan sommige filmfragmenten uit de Belgische film Daens. De manier hoe mensen haast in mensonterende omstandigheden het hoofd boven water moeten houden, is onthutsend.
Deze man op de foto is er zo’n typisch voorbeeld van. Ondanks zijn niet meer zo’n jonge leeftijd draait hij nog steeds fulltime mee in het economisch leven van Bangladesh. Samen met miljoenen lotgenoten is hij gedwongen om loodzwaar werk te verrichten om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Zijn werkdag bestaat doorgaan uit tien tot twaalf uur en dit zes dagen per week. Als tegenprestatie ontvangt hij een salaris dat mensonwaardig laag is. Met een dagloon van 4 euro geraak je zelfs in een land als Bangladesh niet voorbij de armoedegrens. Wie aan de laagste maatschappelijke ladder hangt, heeft in Bangladesh nauwelijks kans om hogerop te geraken. Voor hen kleeft de armoede blijvend aan de ziel van hun land…
Add a Comment