Bussen zonder vervaldatum…

Hoe langer ik in de hoofdstad Dhaka vertoef, hoe meer ik mij verbaas over het arsenaal aan voertuigen dat er rondrijdt. Alles wat maar enigszins voortbeweegt tref je er aan: bussen, auto’s, riksja’s, tuk-tuks (ook wel gekend onder de naam CNG’s), tempo’s (mini pickup vrachtwagens waar je op houten bankjes zit), 125 cc motoren, fietsen, ossenkarren, … Ze eisen allemaal hun plaats op in het verkeer, ongeacht of er ruimte is of niet.

De voorbije tien jaar is het gemotoriseerd transport in de hoofdstad schikbarend toegenomen. De files zijn voor wie zich verplaatsen moet een dagelijkse nachtmerrie. Zo kon ik zelf aan den lijve ondervinden dat ik exact 1u en 54 minuten op de bus zat om een afstand van 7 kilometer te overbruggen. In het oude stadsgedeelte van Dhaka valt het soms te overwegen om je te voet te verplaatsen. Alhoewel… als voetganger moet je de duimen leggen in het verkeer en word je meer aangezien als een hindernis dan wel als een weggebruiker. 

De totale chaos die al dat friemelend verkeer veroorzaakt, is van een nooit geziene orde. Survival of the fittest komt hier meer dan ooit om de hoek loeren. De gevolgen daarvan kan je nog het best bij de bussen merken. Als je het koetswerk van de bussen ziet, dan twijfel je toch heel even of je je leven in handen gaat leggen van de dienstdoende buschauffeur. Geen enkele bus rijdt hier krasvrij rond. Meer nog, de bussen lijken zo vaak opgelapt dat ik me terecht vragen stel over de betrouwbaarheid van dit transportmiddel. Bussen kennen in Dhaka geen vervaldatum, zoveel is duidelijk. Zolang de motor zijn toerental draait, blijft hij deel uitmaken van het openbaar vervoer dat alleen al in Dhaka goed is voor 8000 lokale bussen.

Dat die aftandse bussen ook niet bepaald milieuvriendelijk zijn, hoeft geen betoog. De uitstoot van fossiele brandstof, één van de belangrijkste factoren van de opwarming van de aarde, tart ook hier alle verbeelding. De bussen spuwen giftige wolken uit telkens ze zichzelf weer op gang moeten trekken. Investeren in niet-gemotoriseerde en elektrische voertuigen is voor de overheid geen prioriteit. In het straatarme Bangladesh hebben ze andere katten te geselen. Misschien zal de uitbouw van een metronetwerk het uitzichtloze fileprobleem enigszins kunnen oplossen. Of dat een wijziging zal teweegbrengen inzake het roekeloos rijgedrag van de buschauffeurs is een ander paar mouwen. Afwachten is de boodschap…