Kiezen = verliezen?

Ik had graag de overgang van oud naar nieuw in het gezelschap van de Fransman Kevin doorgebracht, maar ik heb de piste om nog verder noordwaarts te fietsen laten varen. Diverse redenen liggen aan de basis van mijn beslissing. Enerzijds is het hier net als in België winter. Ja, dat mag je misschien enigszins verwonderen, maar India is nogal een complex land als het op klimaatzones aankomt. Door de immense uitgestrektheid is het op de ene plaats aangenaam zomerweer, terwijl het op hetzelfde ogenblik aan de andere kant ijzig koud is. Omdat het noorden grenst aan de Himalaya vertoont de regio behoorlijk wat hoogteverschillen en schommelen de temperaturen er momenteel rond het vriespunt. Op zich schrikt de kou me niet zozeer af, maar al meer dan twee weken sukkel ik met aanhoudende pijn ter hoogte van mijn linker schouderblad. Ik heb totaal geen idee wat de oorzaak is. Slapen gaat uiterst moeizaam en als ik geen pijnstillers neem, doe ik geen oog dicht. Sinds enkele dagen manifesteert de pijn zich ook overdag. Reken daarbij de vaak lamentabele staat van de weg en je zal best begrijpen dat fietsen momenteel niet echt een pretje is. Tot slot ben ik veel te zwaar beladen om me over bergtoppen van 2500 meter en hoger te slingeren. Fiets ik verder noordwaarts, dan geraak ik gegarandeerd in de problemen. Beter voorkomen, dan genezen.

Dat neemt niet weg dat ik niet minder geniet van het onverwachte dat ik op mijn pad tegenkom. Zo kon ik vandaag een glimp opvangen van de voorbereidingen van het nieuwjaarsfeest. In het noordoosten van India leven behoorlijk wat christenen die dus net als wij de overgang van oud naar nieuw vieren. Alleen is hun nieuwjaarsfeest een verlengde van Kerstmis.  De beleving is er een stuk christelijker geïnspireerd dan bij ons. Zo staat bijna overal naast elk kerkje een geïmproviseerde feesttent dat weelderig is gedecoreerd. Binnenin staat een preekstoel en aan de zijkant liggen diverse muziekinstrumenten klaar om bespeeld te worden. In die vele minuscule dorpjes komt zowat de hele geloofsgemeenschap samen om te bidden en te zingen.

In één van die dorpjes hou ik halt om een foto te nemen van een oud dametje dat zichtbaar geniet van de schoorvoetende zon die doorheen het wolkendek piept. Haar wandelstok leunt tegen de bank waarop ze wat ineengedoken zit. Ik schat haar minstens zeventig jaar oud. Wanneer ik mijn camera bovenhaal, glimlacht ze wat verlegen. Enkele ogenblikken later maak ik kennis met haar kleinzoon, Ruben. Hij spreekt behoorlijk goed Engels en nodigt me uit om een kijkje te nemen naar de voorbereidingen die in volle gang zijn. Aan de ingang van de feesttent zijn giechelende tienermeisjes druk in de weer met het versieren van een grasgroene spar. Doorheen de openstaande tentluifel waaien melodieuze klanken me tegemoet. Enkele jongeren zijn bezig met de allerlaatste repetities. Wat verderop zijn mannen de ingewanden van twee gedode koeien aan het versnijden. Op een metalen rooster staan drie zwartgeblakerde potten te pruttelen. Het brandend houtvuur voelt heerlijk warm aan. De inhoud van de kookpotten kan me echter veel minder bekoren. Toch twijfel ik heel even wanneer Ruben me vraagt om samen met het dorp de overgang van oud naar nieuw te vieren. Oudejaarsavond ligt nog anderhalve dag van ons verwijderd. Hier doelloos rondhangen in een minuscuul dorpje op 1100 meter boven de zeespiegel waar straks de temperaturen fors naar beneden zullen tuimelen. De gedachte stemt me niet meteen feestelijk. Ook het besef dat ik nog een flink aantal zware dagetappes voor de boeg heb, spreekt niet meteen in mijn voordeel. Na lang aarzelen besluit ik niet in te gaan op zijn aanlokkelijk voorstel. Een mens moet nu eenmaal keuzes maken. Of kiezen ook verliezen is, zal ik pas morgenavond weten…