Binnen enkele dagen knallen we terug het nieuwe jaar in. De parelende champagne zal even rijkelijk vloeien als de uitgesproken goeie voornemens. Ik heb er geen en evenmin heb ik nog geen plannen gemaakt om de overgang van oud naar nieuw te vieren. Het voelt allemaal wat vreemd aan. In gedachten zit ik vaak verzonken. Op dit eigenste moment ging ik ergens fietsen tussen Thailand en Maleisië. Het is allemaal totaal anders verlopen. Teveel terugblikken heeft weinig zin, daar wordt een mens niet beter van. Binnen een tweetal weken zet ik terug mijn blik op oneindig, over de horizon heen en sluit ik definitief een hoofdstuk af. Ik wil de tijd nemen zoals die zich aanbiedt, mijn koers laten bepalen door datgene wat op mijn pad komt. Ik zie wel in welke richting de wind me brengen zal. Mijn reisroute vereenzelvig ik vaak met één van de vele lampions die het jaarlijkse Chinese Nieuwjaarsfeest afsluiten. Op de 15de dag van het nieuwe jaar in de Chinese kalender kleurt de Chinese hemel oranjerood. Deze dag valt dit jaar op 19 februari 2019.
De oorsprong van het lantaarnfeest brengt ons terug naar legenden en mythen. Voor sommigen wordt hierbij de geboorte gevierd van de Taoïstische god van geluk, nog anderen zoeken de oorsprong terug in een Boeddhistisch feest. Het aansteken van de lantaarns symboliseert hoe het licht van de wijsheid zich over de wereld verspreidt. Ik vind echter meer aansluiting bij diegene die het lantaarnfeest vereenzelvigen met een datingfeest. Lang geleden hadden alleen in de periode rond het einde van het Chinese Nieuwjaarsfeest ongehuwde mannen en vrouwen de toelating om met elkaar om te gaan zonder chaperonne. De setting is alvast romantisch te noemen: een oceaan van rood licht bij volle maan. Mijn dating is er één met het onbekende, met mijn stalen ros als metgezel. Samen gaan we terug het avontuur tegemoet. Vanaf 13 januari laat ik op mijn beurt mijn lampion zweven, ver over de horizon heen…
