Op de grens tussen oud en nieuw werp ik een laatste blik over mijn schouders, naar wat geweest is. Nog een laatste glimp opvangen, nog een laatste maal de film laten afspelen, nu eens versneld, dan weer vertraagd. Het is een bewogen jaar geweest, een jaar boordevol scharniermomenten. Sommige zaken waren een logisch gevolg van een bepaalde beslissing, andere zaken kwamen eerder totaal onverwacht aan de oppervlakte drijven. Zo had niemand ooit kunnen vermoeden dat ik op dit eigenste moment terug in België zou zitten. De pijnlijke val op 6 november ten zuiden van Laos bepaalde voor een stuk mijn lot. Momenteel ben ik nog herstellende van een sleutelbeenbreuk, maar halverwege januari 2019 zet ik mijn reis terug verder.
Het vertrek zal even vreemd aanvoelen als mijn thuiskomst, twee maand geleden. Zoals ik stuurloos voet aan wal zette, zo vertrek ik ook terug. De onverwachte scheiding heeft diepe sporen nagelaten op mijn zwerversziel. Ik voel me een beetje als een schipper zonder boot, zonder thuishaven. Soms lijkt het wel of ik elk oriëntatiebesef heb verloren. Wat de toekomst brengen zal, is één groot vraagteken. Of me dat onrustig maakt? Neen, niet echt, al moet ik toegeven dat het besef van geen thuishaven meer te hebben een vreemde gewaarwording is. Ik denk dat een mens van nature graag terugvalt op zekerheden, op datgene waar hij vertrouwd mee is. Voor mij breekt er een nieuwe tijd aan, ik kan er alleen maar het beste van maken…
