‘Op de grens tussen oud en nieuw werd het heel even stil in het hoofd van de man die werkt aan de tijd. Hij wierp nog een laatste blik op het radarwerk van het leven. Het was een bewogen jaar geweest. Maar gelukkig wezen de wijzers nog in de juiste richting; de weg van een voorspoedig en avontuurlijk 2019.’
De wijzers tikken inmiddels een nieuwe dag tegemoet. Ik bevind me in de vertrekhal van Zaventem Airport. De ijzingwekkende leegte voelt wat vreemd aan voor een internationale luchthaven. Tussen middernacht en ongeveer zes uur ’s morgens ligt het vliegverkeer hier ei zo na stil. Heel even flitst dinsdag 22 maart 2016 doorheen mij gedachten. Deze plek kleurde die dag bloedrood. Tientallen onschuldige burgers hadden zonder medeweten hun lot verbonden met ‘wrong place, wrong time’. Hun leven en dat van hun familie zal nooit meer hetzelfde zijn. De kans dat het scenario zich op dit eigenste moment herhaalt, is bijzonder klein. De vertrekhal telt nauwelijks een handvol mensen. Ik rol mijn matje uit en dommel de nacht in.
Vijf uur later overhandig ik mijn internationaal paspoort en boardingpass. “Mag ik de bevestiging van uw terugvlucht zien, mijnheer?” Ik hoor het heel even donderen in Keulen. “Euh, die heb ik niet…” Mijn voorhoofd vertoont diepe lijnen. “Bent u dan niet op de hoogte dat u zonder aantoonbare terugvlucht een visum moet aanvragen voor Maleisië?” Het zweet breekt me uit en de groeven worden rivierkanaaltjes. “Euh, niet echt neen.” De dame aan de incheckbalie wordt overspoeld door een gevoel van sympathisch plichtsbewustzijn. “U mag maximaal 90 dagen lang op Maleisisch grondgebied vertoeven, maar dan moet u wel een terugvlucht kunnen voorleggen, zoniet moet u een visum aanvragen.” “Ook als ik me met de fiets verplaats?”, dring ik lichtjes aan. De fronsende wenkbrauwen van de dame in maatpak spreken boekdelen. De toon verandert in speelse nieuwsgierigheid. Na het uit de doeken doen van mijn reisplannen, geeft ze met een knipoog mijn internationaal paspoort terug. “Een goeie reis en hou het veilig onderweg!” Met een gevoel alsof ik de lotto heb gewonnen berg ik mijn papieren op.
Oef, eerste hindernis overwonnen! Nu nog mijn handbagage feilloos doorheen de douane controle geloodst zien te krijgen… Omdat ik nogal behoorlijk wat dure elektronica meezeul (foto- en filmapparatuur, drone, mini-camera, laptop, …) heb ik op de laptop na alles in een trolley gepropt. Met een gestreken gezicht leg ik de veel te zware koffer op de transportband en gooi vervolgens alles wat enigszins metaalachtig is in de aangewezen koffer. Ik passeer probleemloos de securityscan en enkele ogenblikken later rolt ook de trolley op zijn kousenvoetjes naar me toe. Ik moet me bedwingen om niet een slaak van opluchting uit te schreeuwen. Hadden ze de drone gevonden, dan kon ik er prat op gaan dat de poppen aan het dansen gingen. Sedert enige tijd heb je douanepapieren nodig om die met het vliegtuig mee te nemen. Krommenaas is mijn naam… In zeven haasten grijp ik mijn rugzak en maak me uit de voeten. Eenmaal de kust veilig is, kuier ik wat doorheen de duty free winkeltjes. Op een gegeven ogenblik word ik als door de bliksem geslagen. Lieve help, mijn trolley! Ik kijk radeloos om me heen. De incheckbalie flitst doorheen mijn hoofd. Als een zot achterna gezeten door de duivel, ren ik terug. Mijn ogen speuren met de snelheid van een arend de omgeving af. Mijn hoofd draait 360 graden in het rond, gevolgd door de rest van mijn ledematen. In ware paniekaanval klamp ik de eerste beste douanebeambte vast. “Sorry, ik heb mijn handbagage hier ergens achtergelaten…” Niets begrijpend haalt de dame haar schouders op. Als in een versnelde film blijven mijn ogen rondtollen in mijn oogkassen. Tot plots, als in een slow motion mijn pupillen blijven hangen tussen droom en werkelijkheid. Daar staat hij, de trolley, onaangeroerd en wachtend op zijn baasje. Bovenop hangt even roerloos mijn fietshelm. Zou dit de redding geweest zijn?
